· 

Doodgewoon: vloggen bij verdriet

‘Doodgewoon’ (bijv.naamwoord): 1) Heel normaal, 2) Heel gebruikelijk, 3) Heel erg gewoon, 4) …

 

Wat een bijzonder woord is dit eigenlijk ‘doodgewoon’. We gebruiken het met enige regelmaat. Ok, de één vaker dan de ander. Maar als we het onder de loep nemen ‘dood’ en ‘gewoon’, hoe is deze samenvoeging dan in onze taal terecht gekomen? Want als we iets niet als ‘gewoon’ ervaren is het wel de omgang met de ‘dood’.

 

Hoewel iedereen vroeg of laat in zijn of haar leven te maken krijgt met de dood, is het onderwerp omgeven met een zweem aan ongemak. Natuurlijk is de dood van iemand die je dierbaar is niet gewoon! Maar zou het niet zoveel fijner zijn als we er als omstanders misschien iets gewoner mee om zouden kunnen gaan.

 

Wie herkent niet het beeld van diegene die in de supermarkt toch liever het volgende gangpad kiest om de man die net zijn vrouw is verloren te ontwijken. Of de mensen die vertellen over hun eigen ziektes en overleden dierbaren in plaats van te luisteren naar het verhaal van de ander. 

 

Rouwsluiers

En dan de goedbedoelde adviezen als: ‘je moet het een plekje geven’, ‘na het eerste jaar heb je het ergste wel gehad’ of ‘ben je nog steeds niet aan het werk?’. Deze aannames noemen we in vaktaal ‘rouwsluiers’. Deze overtuigingen zijn in de loop van de tijd ontstaan en vertroebelen de persoonlijke manier van rouwen. De een voelt zich namelijk na een paar weken weer de oude, voor een ander duurt dit jaren. In beide gevallen spreken we van een normale rouwreactie. 

 

Eerlijk is eerlijk, ook ik ben me lange tijd niet bewust geweest van deze aannames rondom rouw. De reacties zijn vaak bemoedigend en steunend bedoeld maar of ze ook behulpzaam zijn, is maar zeer de vraag. Komt dit nu omdat we de ‘dood’ niet meer zo ‘gewoon’ zijn gaan vinden? Of doordat er in onze razende maatschappij minder tijd en aandacht is voor elkaar?

 

Opnieuw verbinden

Rouwen gaat om opnieuw verbinden en je aanpassen aan een nieuwe realiteit. Steun van anderen speelt hierin een belangrijke rol. Door het verhaal te vertellen, geef je betekenis. Het verhaal krijgt een richting en het delen van de verhalen leidt tot reflectie en begrip rondom de ontstane situatie. Belangrijk dus om hier als omstanders zorgvuldig mee om te gaan.

 

VLOG it!

Nu hoor ik je denken, wat moeten we als omstanders dan doen? Een terechte vraag. Daar kan ik heel kort over zijn. VLOG it! Nee, niet met je camera maar met je hart. 

 

V raag of iemand er over wil praten

L uister

ordeel niet

G eef erkenning

 

Met een beetje meer VLOG-gen bij verdriet, hoop ik dat de omgang met de ‘dood’ ook weer een beetje meer ‘gewoon’ mag worden. Dat we mensen met verdriet om verlies tegemoet kunnen treden zonder oordeel maar met medeleven, aandacht en een luisterend oor. Doodgewoon.

Veronique Eijkelkamp

06 - 316 835 16

veronique@overlevenskunst.nl

Delden

KvK - 72984481

BTW - NL001650831B84